sarma

Of was het omgekeerd? De transformatie van lust, verlangen en verbeelding in het theater is alvast een centraal thema in to come van de beloftevolle Deens-Brusselse choreografe Mette Ingvartsen. Ook ditmaal formuleert ze nauwgezet enkele proposities, uitgesproken conceptueel van opzet, humorvol in de uitwerking, uitnodigend én ambigu qua betekenisruimte.

Een en ander begint met een langgerekt voorspel. Op de buehne staan en liggen vijf figuren in een bizarre configuratie van lustvolle poses die lichaamsopeningen verbindt. De vijf figuren zijn echter van top tot teen in blauwe pakken gehuld, wat het geheel een abstracte aanblik verleent. De strak gechoreografeerde transformatie van pose naar pose die op dit openingsbeeld volgt, ritmisch en machinaal, lijkt van ver op een potje groepsseks, maar tegelijk wordt die associatie opgeschort.

De handelingen vinden nagenoeg geruisloos plaats, de personen die ze uitvoeren verdwijnen achter een laag blauwe stof. Alsof het blue screen-technologie betreft, wist Ingvartsen een stuk realiteit uit dat later via computer opnieuw ingevuld zou kunnen worden – de blauwe pakken symboliseren de verbeelding. Maar welke verbeelding? Hier schuilt een paradox: met het abstraheren en conceptualiseren van verlangen en seksuele verbeelding lijkt ook de theatrale verbeelding ergens in het ijle te hangen.

In een tweede deel vormt het blauwe scherm de achterwand en staan de vijf performers, nu alledaags en bont gekleed, vooraan opgesteld als een koortje. Zuchtend, hijgend en kreunend geven ze stem aan een voorgecomponeerd orgasme dat ritmisch van hoogtepunt naar hoogtepunt laveert. Ditmaal is het theatraliteit troef, omdat de uitvoering schippert tussen partituur en identificatie en de performers bovendien de talrijke blikken en fantasieën van het publiek moeten weerstaan.

Dan weerklinkt er opzwepende swing uit de luidsprekers en gaan de vijf performers als ‘jive ass motherfuckers’ volop aan het lindy hoppen. De energieke swingdansen verhouden zich niet enkel expliciet tot traditionele rollenpatronen, in het theater werpen ze een licht op de fameuze formule ‘dansplezier’. Het werkt aanstekelijk en drijft *to come* ook voorbij zijn conceptuele inzet naar het plezier van het kijken. Na het orgasme de dans?