sarma

Deze recensie werd geschreven in opdracht van de krant De Morgen maar tot dusver nog niet gepubliceerd.

Achteraan de buehne voeren twee mannen van middelbare leeftijd, beiden kaalgeschoren en gekleed in een wit hemd, een reeks eigenaardige rituelen op. De ene roept ‘Aaaahh!’ en gedurende de lengte van die ademstoot zet de ander bizarre, hoekige passen en bukt zich steeds verder, alsof het geluid hem ook nog omlaag duwt. Op dezelfde manier keert hij terug naar zijn uitgangspositie. Dan volgen er drie kwartier lang herhalingen, variaties en ontwikkelingen op basis van die ene, vreemde zin. Af en toe weerklinkt er gefluit van vogels, als toeschouwer zou je inderdaad op een bank in het park kunnen zitten terwijl je alledaagse bewegingspatronen gadeslaat of misschien zelfs een bastaardvorm van Tai chi.

De Britse choreograaf Jonathan Burrows en componist Matteo Fargion werken al vijftien jaar samen. Tijdens dat gezamenlijke parcours is de verknoping van dans en muziek in hun werk steeds verder gegaan, tot ze uiteindelijk samenvallen. Burrows en Fargion voeren The Quiet Dance niet alleen uit met het flegma en de nauwgezetheid waarmee muzikanten een partituur bejegenen, de choreografie ontvouwt zich als een muziekstuk. Herhalingen en kleine variaties zorgen voor een heldere ontwikkeling, al blijft de compositie onvoorspelbar en grillig. De logica van het stuk laat toe om terug te blikken, niet om vooruit te kijken. Eerder accumulatie dan een vooropgestelde spanningsboog bepaalt het ritme.

Het alledaagse lichaam levert de maat voor de choreografie: de stem bepaalt de lengte van de zinnen, het bewegingsmateriaal bestaat veelal uit variaties op stappen. Op een rechte lijn of in uiteendraaiende cirkels, gelijkmatig of volop gesyncopeerd. En dat alles af en toe aangevuld met snelle, frenetieke armbewegingen. Schitterend zijn de passages waarin beide dansers elkaar de hand reiken en met een strak unisono vooruitlopen of net met zwierige alternerende passen de ruimte openen. Een enkele klap in de handen bakent de delen af.

The Quiet Dance vraagt om een stille recensie, als antwoord op een minimale propositie die humor, muzikaliteit en abstractie verbindt. De dans van Burrows en Fargion maakt geen grote statements, weerstaat eerder dat verlangen naar betekenis door zijn virtuoze ingetogenheid. Tegelijk eenvoudig en complex, enigmatisch en intuïtief helder, is The Quiet Dance zonder twijfel een van de mooiste voorstellingen van het jaar.