sarma

Dit stukje maakt deel uit van een reeks in De Morgen met beschouwingen in de marge van het KunstenFESTIVALdesArts, afwisselend geschreven door Jeroen Peeters en Jeroen Versteele.

Na twee weken festival stapelen zich met de uiteenlopende kijkervaringen ook de vragen op. Ze weerklinken in de wandelgangen, nagesprekken en zelfs in The Jerry Bel Show. Toen Jérôme Bel zijn Thaise collega Pichet Klunchun, de Singaporaanse curator Tang Fu Kuen én zichzelf uitnodigde in zijn eigen show, was dat goed voor een spervuur van lastige vragen uit het publiek. Uitgangspunt was hun voorstelling Made in Thailand, de inzet al snel hoe we in een artistieke context gepast kunnen omgaan met onze globale conditie. Een globale leefwereld, globale productiestructuren en de dwingende vragen die ze oproepen over kennishiërarchiën in een postkoloniale wereld.

Met zijn focus op niet-westerse culturen duikt die vraag overal op tijdens het KunstenFESTIVALdesArts. Is een echte ontmoeting mogelijk? En of het antwoord nu ja of nee is of iets ertussenin, kan de betekenis daarvan op een open manier onderzocht worden, zowel op de planken als tijdens gesprekken voor en na?

Volstaat het om onbegrip te ensceneren en te tonen niet meer dan een onwetende toerist te zijn, zoals Bel doet? Maar in welk kader doe je dat? Dat van het westerse theater, getekend door (westerse) moderniteit en gericht op een reflexieve analyse van representaties? Is het mogelijk of wenselijk dat eigen perspectief tijdelijk op te schorten? Het niet enkel open te stellen voor meer kennis en begrip, maar het ook op het spel te zetten door meer niet-weten? Is het überhaupt mogelijk om op een perfect veilige en afstandelijke manier te spreken over een globale leefwereld? Gaat dit niet ook over onszelf?