Jongens, wat een troep!
Alexander Baervoets lanceert ‘(no) Copyright’ met ‘Carrots from Winnipeg’ in Monty
Wie het dansgebeuren hier te lande een beetje volgt, bleef de voorbije maanden al te vaak op zijn honger zitten. Het niveau van een goed deel van de getoonde producties is belabberd, onderzoeksgericht werk en projecten met een serieuze artistieke inzet zijn op één hand te tellen. Om een antwoord te formuleren op zoveel middelmatigheid, bedacht choreograaf Alexander Baervoets een nieuw format, (no) Copyright. Gedurende één week werkt hij in de studio een nieuwe voorstelling uit die nadien slechts twee avonden wordt getoond. Ziehier Baervoets’ antwoord op de overproductie: nog meer troep produceren. Of dat een zinvol perspectief oplevert, is nog maar de vraag.
Voor de eenmalige, lokale (no) Copyright-projecten wil Baervoets het zichzelf extra moeilijk maken door een confrontatie aan te gaan met een onmogelijke situatie. In de Antwerpse Monty werkte hij voor het eerst samen met actrice Elsemieke Scholte en ging aan de slag met de logge, ‘onmogelijke’ beestenkostuums uit Jan Fabres Parrots and Guineapigs. Verder waren Baervoets’ vaste lichtontwerper Hans Meijer en dj Daniel Janssens van de partij.
Na een muzikale ouverture en de projectie van een Teletubbiesfilmpje komen de vier in actie, en dat in vol ornaat. Terwijl Scholte zich met zichtbare moeite in een varkenskostuum hijst, loopt Baervoets als konijn rustig ter plaatse. Wat volgt is een reeks onnozele dansjes, van een slow tot Miss Piggy op ballet, waarbij kleine dramaturgische ingrepen en een muzikale medley Carrots from Winnipeg op gang trachten te houden. De kostuums zitten inderdaad in de weg en dat levert ontiegelijk veel gedoe op: alles verloopt traag en plomp, zodat de voorstelling al gauw strandt in een warrige brij. Dollen met lompe kostuums als onderzoeksthema? Hallo?!
Veel zinnigs valt er niet te zeggen, behalve dat Carrots from Winnipeg een farce van jewelste is. Wat de vraag oproept of het format (no) Copyright misschien betekenisvol is? Een modernist als Baervoets, die nooit nalaat een lans te breken voor fundamenteel choreografisch onderzoek, zou beter moeten weten. Wat een dwaas idee om de schaarse tijd, middelen en energie die voor onderzoek voorhanden zijn te stoppen in een belachelijk verspillingsritueel. Daarbij is het nog maar de vraag of een project waarin het falen al bij voorbaat geclaimd wordt, überhaupt een betekenisvolle kritische strategie is.
(no) Copyright is – ongewild? – vrijblijvend in zijn opzet en uitermate cynisch commentaar op het danslandschap. Als Baervoets dan toch per se een polemiek wil uitlokken, zal hij toch ambitieuzer uit de hoek moeten komen en zichzelf, zijn collega’s, programmatoren, critici en publiek au sérieux nemen. Aan de puberale kretologie van een choreograaf die o zo graag enfant terrible wil zijn, heeft niemand een boodschap.