sarma

De zevende productie van Thomas Hauert en ZOO is meer van hetzelfde: een zoektocht naar een ‘naïeve’ bewegingskunst die het lichaam op een intuïtieve manier laat spreken. Improvisatie aan de hand van nauwkeurig uitgezette opdrachten speelt daarbij een rol, in Modify leveren licht- en muziekeffecten een barokke omkadering. Dat geloof in een directe, ‘eerlijke’ communicatie mag dan al een fascinerend gegeven zijn, Hauert komt er niet toe de theatrale werking daarvan uit te spitten.

Het bewegingsthema wordt op microschaal geïntroduceerd door Sara Ludi, die met kleine, trage bewegingen enkele gewrichten onderzoekt: vingerkootjes, hand, pols, elleboog, schouderblad, hiel, tenen. Even later danst Thomas Hauert liggend op de grond een pendant van deze figuur, waarbij hij zijn ledematen in onmogelijke posities brengt, alsof vreemde krachten op zijn lichaam inwerken. Verder opengeplooid leidt dat al snel tot het gekende ZOO-idioom van sierlijke curves, bokkensprongetjes en grillige bewegingen met ledematen. Een uitgeproken stijlbekommernis staat overigens meermaals de leesbaarheid van het bewegingsonderzoek in de weg.

Onderlinge verhoudingen en een omgang met de buitenwereld werken de zes dansers in Modify uit via lichamelijke dialogen. Ze cirkelen rond elkaar als planeten, hangen als schim of beschermgeest achter een tweede danser aan, of trachten met zijn allen één lichaam te vormen, een knuffelparty waarbij ledematen alle kanten opsteken. Hun kostuums dragen vooraan een print van alledaagse kleding en zijn achteraan wit, net zoals de dansers engelen zijn: ze staan met één been in een maagdelijke wereld waarin lichamen op haast telepathische wijze kunnen communiceren.

Intussen weerklinken straatgeluiden, psalmgezangen van Schnittke en Haendels Music for the Royal Fireworks, voortdurend verglijden er felle kleurbanden op vloer en achterwand, extra lichtaccenten verkavelen de danserslichamen. En dan is er nog de reusachtige foto van Manon de Boer die de achterwand uitmaakt: een huiskamer volgestouwd met objecten en rommel, sporen van intieme handelingen en persoonlijke herinneringen. Al die affecten en effecten herinneren aan de schizofrene wereld van de barok, waarin een intieme werkelijkheid samengaat met bombast en spektakel. In Modify komen ze echter nooit op één lijn te staan. Is de barok met zijn dubbele geloof in overdadige theatraliteit en in toegang tot een onbemiddelde, sublieme wereld, geen anachronisme? Mogelijk kennen we dat fenomeen vandaag enkel nog in de verhouding van media en excessief geweld.

Met dat alles vangt Hauert weinig aan, waardoor het bewegingsmateriaal en de hele scenografie en dramaturgie die errond werden geknutseld nogal los aan elkaar hangen. Er wordt best een aardig stukje gedanst, maar Thomas Hauert trappelt ter plaatse als choreograaf. Modify is een al te vrijblijvende voorstelling.