sarma

Het is intussen een formule geworden in de recente stukken gemaakt onder de vlag van Les Ballets C de la B: suggereer een plein of stuk straat met een bombastisch grootstedelijk decor, vul het op met dansante gekte ‘uit het leven gegrepen’, en doe er tenslotte nog oude muziek bij als kunstige melancholische saus. De keuze van Koen Augustijnen voor een kleinschalige aanpak, artistieke bescheiden en productioneel beperkt, doet echter wonderen. Grote kunst isbâche niet, maar daardoor kan de jongensachtige speelsheid en kwetsbaarheid van zes mannen eens te meer spreken.

Een pyloon met spots schijnt neer op een verlaten ruimte waarin een installatie van Jean-Bernard Koeman staat: enkele vage vormen onder een reusachtig dekzeil. Van onder het zeil komt een vleugelpiano te voorschijn, waarop pianist Guy Van Nueten en contratenor Steve Dugardin liederen van Henry Purcell uitvoeren, soms in een elektronische bewerking. De bâche herbergt wel meer: met de muziek volgen verhalen, alledaagse beslommeringen van zes jongemannen. Ze dweilen ritmisch de vloer, hangen wat rond, tonen streetdance-kunstjes. Eigenlijk zijn ze snel uitgepraat, en daar begint de voorstelling: zes mannen die op elkaar zijn aangewezen. Een herkenbaar thema, dat Augustijnen op diverse manieren uitwerkt.

In een zorgvuldig uitgedacht parcours bouwen de mannen een toren van lichamen, steeds hoger, tot een van hen uiteindelijk op het hoofd staat van een andere. Die verhouding van lichamen sticht een bijzondere compliciteit tussen de mannen, een ingetogen krachtmeting. Choreografisch wat banaal, maar treffend als beeld. Ruimte voor persoonlijke verhalen is er ook, in een onbeholpen stijl vertellen ze over hun angsten en verlangens, waarbij vertwijfeling en eenzaamheid in hun pose doorschemeren. Om diepere lagen aan te boren helpt de muziek van Purcell een aardig handje mee. Tussendoor kan iedereen rustig zijn eigen bewegingsmateriaal tonen, een circus wordt het gelukkig nooit. In een geestige fitness-scène steekt Augustijnen vrolijk de draak met de machorestanten die hier en daar nog te bespeuren zijn.

De sobere opbouw van bâche laat ruimte om te verwijlen bij de trajecten en beelden die Augustijnen en co brengen. De lichtheid waarmee grote levensvragen over het podium dartelen is charmant en bij momenten treffend.