sarma

The Princess Project heet de nieuwe voorstelling van Vincent Dunoyer. Alleen is de prinses pijnlijk afwezig. Wat we te zien krijgen is een man die danst met zichzelf. Met de schaduw van een absente geliefde. De echo van een verlangen.

The Princess Project is een uitzonderlijk heldere voorstelling. Op een videomonitor zien we een warreling van wazige bewegingen. Overbelichte, moeilijk te onderscheiden figuurtjes, zwevend in de ruimte. In steeds wisselende formaties. Daartegenover zit Dunoyer op de vloer, en draait langzaam in kleine bewegingen een cirkel op de vloer. De meticuleuze precisie van zijn beweging staat in schril contrast met de chaotische perfectie op de achtergrond. Zijn lichaam hanteert een pijnlijk exacte eenvoud. Op de achterwand wordt tekst geprojecteerd. Opening scene. Light on. A room. Two persons. B&B.

De aanzet tot een verhaal is gegeven, maar wordt verder niet uitgewerkt. In Act 1 gaat Dunoyer verder in de zelfbetrokken exploratie van zijn lichaam, en het is pas in Act 2 dat de puzzelstukken op hun plaats beginnen te vallen. Op het scherm zien we nu een projectie van de choreografie van Dunoyer in Act 1, gecombineerd met live opnames van Act 2. Soms vallen beide beelden samen, als Dunoyer dezelfde plaats inneemt op de scène. Op het scherm ontstaat een duet van een man met zichzelf. Of beter: van een man met wie hij net daarvoor was. Een man die zijn andere zelf nooit zal ontmoeten, omdat zij onherroepelijk van elkaar gescheiden zijn in de tijd. Onvermijdelijk wordt je blik naar dat bizarre ballet van de afwezigheid getrokken. De choreografie uit het eerste deel, krijgt in deze nieuwe context een heel andere betekenis. De herinnering die de toeschouwer overhield aan wat hij net zag, wordt volledig herschreven. In de nieuwe volledigheid van het duet krijgt elke beweging een andere lading. En het is dit fascinerende proces op het scherm dat je blik vasthoudt, meer dan de eenzame reëel aanwezige danser op de scène. Die danser kan je niet anders meer bekijken dan als onvolledig. Het videobeeld van een virtuele aanwezigheid, maakt de afwezigheid van een partner op de scène des te schrijnender.

Het mooie aan deze voorstelling is de beperking die Dunoyer zichzelf oplegt. Hoewel technisch een zeer sterke danser, trapt hij nergens in de val van het virtuoze. Zijn bewegingen blijven strak en eenvoudig, hun kracht ontleend aan de beperking. Ook technologisch ontwijkt deze voorstelling alle verleidelijke snoeverij. Het gebruik van de video is organisch met de choreografie verbonden. De techniek ìs de dans. Die bereidheid tot inperking van de theatrale mogelijkheden, getuigt van een duidelijk project, en een uitzonderlijk intelligent choreografisch concept. De filosofische vragen die deze voorstelling oproept zijn bijzonder helder gesteld. Herinnering, aanwezigheid, tijd en ruimte. Zonder te vervallen in intellectueel conceptualisme, wordt de afwezigheid tastbaar in de perceptie van elk van de toeschouwers.