sarma

Op vraag van het Festival d'automne, voerden de twee belangrijkste Franse choreografen van de voorbije twintig jaar een briefwisseling. Uitgangspunt is de betekenis van Merce Cunningham voor hun werk, maar waar de modernistische choreograaf steeds weer een absoluut heden opzocht, vragen Bel en Charmatz zich af of dans wel zo vluchtig is als we denken. "Wil je bewust of onbewust de cultuur met je meedragen die maakt wat je bent?" Ze benoemen hun inspiratiebronnen en invloeden, wijzen op het belang van samenwerking en orale overlevering, fileren op scherpzinnige wijze elkaars werk, gaan in op hun keuzes, verlangens en twijfels, schuwen geenszins grote thema's als politiek, emancipatie en de dood. Ze delen een uitgesproken discursieve interesse en historisch bewustzijn, maar staan meestal lijnrecht tegenover elkaar. Voor Charmatz is het danserslichaam een museale ruimte, een duizeling van indrukken die uitnodigen tot een archeologie van het zelf. Een onverdraaglijke idee voor Bel, die als een afstandelijke maar empathische kijker steeds weer pleit voor verlicht entertainment.

Jérôme Bel, Boris Charmatz, Emails 2009-2010, Dijon: Les presses du réel, 2013