sarma

Vlijtig improviseren

Compagnie ZOO > Accords

Accords, het nieuwe stuk van de Zwitserse choreograaf Thomas Hauert en zijn Compagnie ZOO, opent in stilte. Drie dansers, mooi op een lijn, buigen naar elkaar toe en van elkaar weg met sierlijke armbewegingen en maken zo wonderlijke figuurtjes.

Door Pieter T'Jonck

Hoe dat beeld ontstaat en welke rol de muziek daarin speelt, dat verduidelijkt het verdere verloop van de voorstelling.

De tweede scène, een duet van Chrysa Parkinson en Samantha Van Wissen, lijkt even unisono te verlopen. Al snel merk je echter dat Parkinson wat achterophinkt tegenover Van Wissen, alsof de dans maar half ingestudeerd is. Een volgende scène, met Hauert zelf en Mat Voorter, schetst duidelijker wat er aan de hand is. De twee mannen lijken elkaar te achtervolgen: nu eens is het Hauert, dan weer Voorter die haastig en nerveus imiteert wat de andere voordoet. Het is een imitatiespel, met alle opwinding van dien. Dat imitatiespel blijkt een constante.

Soms wordt dit spel uitgebreid tot de hele groep. Dicht op elkaar gedromd voeren ze haast simultaan, maar altijd ook met markante verschillen soortgelijke bewegingen uit. Een verrassing bij de versie van Accords voor het Kunstenfestival is dat het ZOO-ensemble na een half uur onverwacht uitgebreid wordt met twintig jonge dansers, studenten van Parts, die het podium overnemen.

Het gaat Hauert naar eigen zeggen om dans, en niets anders dan dans. Geen verhaaltjes voor hem. Het podiumbeeld bestaat dan ook slechts uit zwarte panden stof. De smalle spleten ertussen zijn net breed genoeg om er telkens één danser door te laten. Uit dat simpele beeld haalt Hauert, dankzij een uitgekiende belichting, het maximum aan ruimtelijke mogelijkheden. De klank, die vanuit erg diverse hoeken weerklinkt, versterkt die ruimtegewaarwording.

Muziek speelt in dit stuk trouwens gaandeweg een steeds grotere rol. Je krijgt zowat elk genre te horen, van klassieke pianomuziek over flamenco tot een variatie op bekende walsthema's. Daar wordt vaak voor de vuist weg op geïmproviseerd, al slaan de dansers niet in het minst acht op de stijlkenmerken van de dans die vaak bij de muziek hoort. Alsof ze louter privé aan het dansen waren. Grappig, al blijft zoiets niet boeien.

Dat is inderdaad het probleem met deze voorstelling. Ondanks alle inventiviteit heb je vrij snel door welke mechaniekjes de dans sturen. Ongetwijfeld boeiend om te doen, maar niet zo interessant om te zien. De choreografie zelf beperkt zich tot variaties op groepsopstellingen. Maar dat gebeurt zelfs bij vendelzwaaien. Het mocht wel wat meer zijn.

Vanavond in Kaaitheater, Brussel.

n In Accords voeren de dansers een imitatiespel op. Dicht op elkaar gedromd voeren ze haast simultaan, maar altijd ook met verschillen, soortgelijke bewegingen uit.