sarma

Meg Stuart, Benoît Lachambre en Hahn Rowe

Forgeries, love and other matters

Liefdesbeelden aan flarden

Forgeries, love and other matters van choreografen Meg Stuart en Benoît Lachambre en muzikant Hahn Rowe ging in 2004 in première in Amsterdam. Destijds keek het publiek vreemd op van de bizarre tocht van de performers door het landschap van kunstbont dat scenografe Doris Dziersk ontwierp. Ondertussen werd het werk zowat een classic: het staat voor de derde keer in Kaaitheater.

door Pieter T'Jonck

Forgeries bestaat uit een opeenstapeling van korte verhaaltjes. Ze volgen elkaar volgens een grillige, zelfs absurde logica op met als rode draad de tegenstrijdige emoties en gedachten rond 'liefde'. In die liefde spelen de protagonisten hier vaak vals. Zo vaak dat hun forgeries een tweede natuur werden, en ze niet eens meer weten hoe met echte emoties om te gaan.

Een centrale scène geeft heel goed de sfeer van het stuk weer. Stuart loopt opzichtig opgedirkt rond. Ze dost ook Lachambre, die even voordien nog naakt en uitzinnig rondholde, uit in opzichtige kleren. Met een slaapzak bakent ze een gezellig plaatsje af in het landschap om hen heen. Alles is klaar voor het liefdesspel. Alleen, dat wil maar niet lukken. Elke omarming eindigt in onhandige verwarring. Tot Stuart even uit haar rol lijkt te vallen en Lachambre berispt over zijn acteerprestatie. "Je wordt verondersteld aan mij te denken, maar je bent te veel begaan met je 'krech'", zegt ze. Wat 'krech' betekent, kom je niet te weten, al lijkt het te verwijzen naar Lachambres obsessie om een te worden met het landschap.

Die scène laat je verward achter. Stuart en Lachambre bouwen een herkenbare fantasie van idyllisch samenzijn op, om dat beeld meteen aan flarden te schieten. Stuart kan zich bijvoorbeeld niet overgeven aan de liefde omdat haar zelfbewustzijn roet in het eten gooit. Niet dat dat zelfbewustzijn veel waard is: het blijkt even willekeurig en dwangmatig als liefdesgevoelens. Het brengt haar geen stap dichter bij inzicht of vervulling. Zowel zij als Lachambre blijven eenzaam achter met de doelloze stemmen in hun hoofd die Hahn Rowe in zijn soundscape oproept. Alsof liefde enkel zelfbegoocheling, een vorm van vals spelen was.

www.kaaitheater.be.

n Benoît Lachambre en Meg Stuart: elke omarming eindigt in onhandige verwarring.