sarma

Liefde voor altijd?

Meg Stuart en Philipp Gehmacher > Maybe Forever

Maybe Forever klinkt - bijna - als een liefdesverklaring. Toch is het de titel van een samenwerking tussen twee erg verschillende choreografen. Philipp Gehmachers dans is bijna autistisch en houterig, die van Stuart barst van expressiviteit. Al is er een raakpunt: bij beiden is de vervreemding nooit ver weg.

Door Pieter T'Jonck

Gaat het dan over de liefde? Het uitgangspunt was in elk geval een diepe verwantschap, een verlangen om elkaars wereld te verkennen. Maar kun je zo authentiek zijn op een podium? Zeker als een troubadour, Niko Hafkenscheid, de ontmoeting begeleidt met zijn wat bizarre levensliedjes?

Het decor, gedomineerd door een enorm scherm met een foto van uitgebloeide paardenbloemen, zaait daar twijfel over. Door gordijnen die de achterwand van het podium zichtbaar laten, wanen we ons in een verlaten cinema. Een wereld van vergane illusies.

Toch zie je in het schemerduister twee lichamen die soms innig verstrengeld zijn, soms in een machtsstrijd verwikkeld lijken, soms degenereren tot een vormeloze hoop ledematen. Dit is vooral de wereld die we kennen van Stuart.

In de volgende scène liggen de kaarten anders. Meg Stuart, alleen voor de microfoon, noemt alle lieve woordjes en wensen op die ze ooit veil had voor iemand. Telkens voegt ze er "I take it back" aan toe. Alsof ze het had over een relatie die definitief voorbij is. Gek genoeg stapt ze soms zomaar opzij om haar armen onhandig de lucht in te steken, in een onmiskenbare pastiche van Gehmachers dansstijl.

Vanaf het ogenblik dat Gehmacher erbij komt, gaan de performers met elkaar aan de slag op een afwachtende, voorzichtige manier. Ze lijken wel twee mensen die niet goed weten hoe elkaar vast te pakken omdat ze er zich te zeer bewust van zijn een rol te spelen. De overtuiging ontbreekt. Hier neemt de taal van Gehmacher vaak de overhand.

Stuart en Gehmacher geven dat gebrek aan overtuiging echter pakkend weer in scènes die vaak ei zo na nergens toe leiden, maar wel een zeurend gevoel van melancholie, van gebrek aan bezieling opwekken. Je proeft het smartelijke verlangen naar een intense ontmoeting én de onmogelijkheid ervan, op een podium althans.

3 okt., CC Maasmechelen.

n Meg Stuart en Philipp Gehmacher gaan met elkaar aan de slag op een afwachtende, voorzichtige manier. Ze zijn er zich zeer van bewust dat ze een rol spelen.