sarma

Verwarring zonder vervulling

Frank Bock en Simon Vincenzi doen met 13 performers iets op een podium voor een publiek. Niet één avond, bij wijze van demonstratie, maar verschillende avonden na elkaar, op min of meer dezelfde wijze. Ze maken dus dans of theater. Alvast dat is duidelijk in Here, as if they hadn't been, as if they are not. An epilogue. The invisible dances (H). Zo moeilijk als de titel is, zo moeilijk is het om te achterhalen wat ze willen tonen.

Scenografisch is de zaak nochtans eenvoudig. Simpele trucs determineren het podiumbeeld. Cruciaal is de soundscape van Luke Stoneham, die door het volume van zijn abstracte, elektronische noise alle concrete geluiden ondersneeuwt. Van de weeromstuit lijken de performers poppetjes die je waarneemt door een omgekeerde verrekijker. Een rookmachine vergroot nog die afstandelijkheid: alles baadt in een vage mist. Nog voor het stuk begint, kringelt die rook trouwens de zaal in. Het brandscherm gaat met een ruk omhoog om de bizarre, halfduistere wereld aan gene zijde van dat scherm te openbaren. Een man gesticuleert er in het wilde weg. Zo weet je meteen dat het podium de kijkdoos is voor experimentele fenomenen.

En dan is er het licht. Meestal vaag licht dat straalt uit ranke dozen her en der op het podium. Door ze te openen of te sluiten wisselt de belichting. Maar het licht kan ook, net als dissonante klanken, een stoorzender zijn, die alles voor enkele seconden in een flikkerend rood licht doet baden. Licht zorgt ook voor 'coups de théâtre'. Twee black-outs markeren overgangen in het stuk. Modulerend fluorescerend licht doet op het slot het lichaam van een performer desintegreren tot pure lichtvlekken.

Het register dat de scenografie bespeelt, zit zo dicht bij kitsch. Curieuze figuren, zoals een quasi naakte man met pluimen op het hoofd, gaan dezelfde kant op. Zij maken de helft van de cast uit. Het werkelijk bevreemdende van de voorstelling is echter dat de andere helft van de cast niets met kitsch te maken heeft. Deze performers zien er, ondanks hun verkrampte gedrag, heel gewoon uit. Na een tijdje merk je echter dat meerdere van hen blind zijn: ze worden immers naar hun plek begeleid.

Dit werk krijgt daardoor toch nog iets onbevattelijks, zelfs mysterieus. Het is soms alsof we in het hoofd van de blinden kijken naar onbestaande werelden. Het totale gebrek aan plot of richting in de gebeurtenissen versterkt dat nog. Het stuk demonstreert daarmee hoe snel je verweesd en zelfs verbijsterd raakt als je gewone verwachtingen over een theatervoorstelling niet ingevuld worden.

Maar als zowel de vraag die de voorstelling stelt als het antwoord dat erop volgt letterlijk in nevelen gehuld blijven, hou je ook enkel die verbijstering over. En dat is niet genoeg.

Pieter T'Jonck

Bock & Vincenzi, nog tot 20 mei,

20.30 uur, Kaaitheater, www.kfda.be