sarma

De Brusselse Brigittinenkapel, of wat ervan overschiet na een brand, dient al geruime tijd als een klein kunstencentrum voor de stad Brussel. Binnenkort ondergaat het gebouw een grondige facelift met een verbouwing en uitbreiding door de Italiaanse architect Andrea Bruno. De infrastructuurproblemen van het huis zouden daarmee definitief van de baan moeten zijn. De programmatie van Monique Duren en Patrick Bonté blijft ondertussen onverminderd het pad van de 'experimentele' theatervormen kiezen. Daar horen veel dans en performance bij, en uit dat laatste vaatje tapt de 'HardtMachin Group', een ensemble onder leiding van Anne Attali, Denis Bernard en Sébastien Jacobs. De groep blonk al uit in durf inzake de ingezette middelen, maar daarom niet noodzakelijk in intelligentie. Mogelijk is dat ondertussen beter. 'De la nocivité...' is een voorstelling op basis van 'Der Mann ohne Eigenschaften' van Robert Musil. De voorstelling plaatst vier acties naast elkaar die koppig hun eigen weg lijken te volgen. In een koortsachtig tempo storten twee acteurs, een super-8-film en een wasmachine de kijker een wasbeurt lang in een universum op de rand van de verzadiging, waar onbehagen en levenslust, oprechtheid en kwade trouw, lage instincten en grote idealen door elkaar lopen.

Nog te zien...

Deze week heb je in Brussel in 'Les Tanneurs' de laatste kans om 'Passages' van Kris Defoort en Fatou Traouré in een productie van het Muziek Lod te zien. De voorstelling is opgebouwd rond de spanning tussen de strakke danscomposities en de vrijheid van de jazzimprovisatie. Defoort stelde speciaal voor deze voorstelling het ensemble 'Dreamtime' samen. Het uitgangspunt voor de voorstelling was het stuk 'Die Stunde da wir nichts voneinander wüssten' van Peter Hadke. De setting is een chaotische straat waarin de dansers in een ijzingwekkend tempo in duo's en trio's passeren terwijl een passant toekijkt. Dans en jazz ontmoeten elkaar in een subliem treffen.

Ook 'Blush' van Wim Vandekeybus staat nog even op de affiche. 'Blush' is een voorstelling die, als zo vaak bij Vandekeybus, barst van de ideeën en beelden. Te vaak blijft het raden naar hun betekenis. Maar deze keer staan daar ook enkele heel sterke, zelf onvergetelijke momenten tegenover. Als in een droom of een rebus lijkt de voorstelling een irrationeel inzicht in de verhouding tussen mannen en vrouwen te reveleren. Verhalen over schaamte en lust, begerigheid en afkeer, zuiverheid en perversie overstemmen en overlappen elkaar in de vele lijnen die de choreograaf steeds tegelijk uitzet. Als zo vaak in zijn werk representeert Vandekeybus deze driften niet, maar maakt hij ze in de actie zelf lijfelijk tastbaar. Die actie is hier soms mateloos wreed en obsceen, ondanks de enkele liefdevolle momenten. Actrice Ina Geerts steelt als een perverse Eurydice de show.