sarma

Kortrijk -- Veel volk kwam er niet opdagen voor de solo van choreografe Mia Lawrence tijdens Dance\Tack 02.01 in Kortrijk. De afwezigen hadden ongelijk. Koen Kwanten van Dans in Kortrijk maakt met dit kleine creatie-festival zijn ambitie waar om weinig bekende choreografen van een nieuwe generatie, zoals ook Sarah Chase, een podium te bieden.

Het eerste beeld van Mia Lawrence in Through the glass keert de gewone danslogica om. Ze steunt niet op haar benen, zodat romp en armen vrij zijn. Het zijn haar hoofd en armen die een stabiele driehoek op de grond vormen, en haar benen die daarrond, tippelend op de tenen en soms zwevend, bewegen.

Een gek gezicht. Tot ze verklaart dat een leraar haar ooit aanraadde om een radicaal ander perspectief op de dingen te proberen als ze het niet meer zag zitten. Terwijl ze praat en danst, leer je een vrouw kennen die geen vat meer heeft op wat om haar heen gebeurt. Ze registreert, maar schijnt niets meer te kunnen beleven als betekenisvol.

Ondertussen flikkert een stroboscoop, later zelfs een tweede. Dit lichtgeflikker werkt zenuwslopend. Woorden en gebeurtenissen overrompelen je, zonder dat je ze kunt duiden of zelfs maar weerstand bieden.

Dit praten en dansen tegelijk is geen nieuwe vondst (Sarah Chase deed het al). Maar het blijkt wel te leiden tot een voorstelling van een verbazende emotionele finesse. De onzekerheid die uit de taal van de danseres spreekt, wordt gecounterd door een dans die de verstarring van het denken in zijn beweeglijke levendigheid en juistheid tegenspreekt.

Mia Lawrence toont in haar dans een waarheid als een koe, al vergeten we die steeds weer. Eerder dan onze gedachten, is het ons lichaam dat garandeert dat er iets als een "ik" is.

De associaties die de bewegingen oproepen, tegen de woorden in of juist ter bekrachtiging ervan, zijn talloos. Er is de krampachtig ontspannen ademhaling in het begin. Het soepele en bijna katachtige bewegen daarna. Daarvan zegt ze dat het als een patroon is dat ze ontwikkelde omdat het haar en anderen goed uitkwam en de juiste respons uitlokte. Tot het plots niet meer zo goed uitkwam. Waarna hoofdpijn volgde.

Je krijgt dan een vrouw die eerst stram en star dubbel plooit, later op haar handen steunend laag tegen de grond beweegt en ten slotte eindigt in een steeds verder verstillende verticale pose. Indrukwekkend in zijn eenvoud.

Misschien niet toevallig is ook choreografe Sarah Chase op dit festival aanwezig met verwant werk als Muzz en Lamont Earth Observatory die eerder al in België te zien waren. Hierin vertelt ze al dansend over haar eigen geschiedenis en die van haar voorouders. De eigenaardige, maar allerminst obscene intimiteit die ze in deze voorstellingen bereikt, wordt nog veel sterker in haar performance A small room. Chase nodigt telkens een toeschouwer voor een uur uit op een privé-voorstelling, waarin alweer de geschiedenis van haar voorouders een centrale rol speelt.

Hoe de voorstelling verloopt, moet u zelf ontdekken. Door de eenvoudige keuze om telkens slechts voor een toeschouwer te spelen en dan nog de kaart van de eigen geschiedenis te trekken, krijg je een acuut inzicht in je eigen verwachtingen en houding als kijker.

Chase nodigt bovendien als vanzelfsprekend uit tot een reflectie over de betekenis en waarheid van (orale) geschiedschrijving. Dat is meer dan je gewoonlijk mag verwachten van een uurtje theater.

Van vrijdag tot en met zondag kan u in Kortrijk gaan kijken naar voorstellingen van Heine R. Avdal en Yukiko Shinozaki, van Florence Augendre en Ruby Hotcore en van Lila Mestre en Davis Freeman. Manuela Rastaldi speelt op dinsdag 13 februari "Tra". Informatie over "Dans\Tack" op http://www.dansinkortrijk.be .