sarma

Brussel -- In een niet zo ver verleden heeft Elizabeth Corbett bij Ballett Frankfurt gedanst, maar daarna legde ze zich toe op lesgeven, onder andere bij Parts. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan: ze besloot een dansvoorstelling te maken, in een productie van Springdance en Rosas, en met medewerking van Kaaitheater en Wiener Tanzwochen. Dat werd With/for/by.

De wat enigmatische titel slaat op het auteurschap en de uitvoerders van de zeven werken die op deze dansavond te zien zijn. In alle stukken, behalve de saxofoonsolo van Eric Sleichim, treedt Corbett zelf aan als danseres, al dan niet samen met een keur danserschoreografen als Michael Schumacher, Amanda Miller en Anne Teresa De Keersmaeker.

Die leverden elk een kleine choreografie voor deze avond, net als Dana Caspersen -- onlangs met nieuw werk op Klapstuk'99 -- Leine & Roebana en William Forsythe.

Op die wijze krijg je een staalkaart van zes schrifturen binnen één idioom, de neoklassieke dans. Met een stel uitstekende performers erbij, waarvan Corbett zeker niet de minste, leidt dat tot een avondje buitengewoon kijkplezier, vooral omdat de dansers er zelf zo overduidelijk zin in hebben.

Drie stukken sprongen er uit, fragmenten uit William Forsythes A vile parody of address niet te na gesproken. Dit laatste werk, op Das wohltemperierte Klavier van Bach, in een uitvoering van Glenn Gould, behoeft geen krans meer. Door de kale presentatie, zonder decors of rekwisieten die de aandacht afleiden, zie je pas goed hoe vernuftig Forsythe de klassieke taal kan manipuleren en tijd en ruimte kan ordenen. Als steeds is het effect meeslepend.

Andrea Leine en Harijono Roebana uit Nederland zijn bij ons weinig bekend, hoewel ze in Nederland hoge ogen gooien met hun werk. Dat is jammer. In /(Slash) vertrekt de dans van een eenvoudige figuur, een figuratief icoontje uit een oud geschrift als het ware. Vanuit die basispositie ontwikkelt zich een dans die, hoewel Corbett alleen danst, de hele ruimte vult. Een uitgekiend lichtplan ondersteunt in dit werk een al even bestudeerd spel van looplijnen en richtingen die, enigszins verrassend, op het einde bruusk afgebroken worden.

Bij Elsewhere van Michael Schumacher, gedanst door hemzelf en Corbett, zit de inventiviteit minder in het ruimtegebruik dan in de zeer verrassende keuzes van bewegingsmateriaal, waarin het onderscheid tussen de fysionomie van de dansers, tussen man en vrouw behendig uitgespeeld wordt. Bij het begin van de voorstelling lijkt Schumacher haast uit elkaar te vallen in lichaamsdelen die hun eigen gang gaan. Pas geleidelijk ontwikkelt zich een duet waar zijn dans dichter bij die van Corbett aansluit. Het stuk is een dansante dialoog met zeer verrassende wendingen en contrasten. Je gaat op het puntje van je stoel zitten om daar niets van te missen.

Afsluiter van de avond was nog een dialoog, For, tussen Corbett en Anne Teresa De Keersmaeker. Hier waren de knipoogjes tussen de twee danseressen niet van de lucht. Het is een werk dat ze in zekere zin samen gemaakt hebben. Voor The Lisbon Piece voor het Nationale Ballet van Portugal nam De Keersmaeker namelijk Corbett in de arm om haar dansmateriaal te "vertalen" naar het klassieke idioom. Wat je hier ziet, is hoe De Keersmaeker aanzetten tot een dans geeft in haar onmiskenbare eigen, heftige bewegingsstijl en hoe Corbett dat oppikt, kneedt en manipuleert.

De meeste stukken van de voorstelling zullen niet meer te zien zijn. Door de samenstelling van de cast met sterdansers en -choreografen is het vrij moeilijk om deze groep als geheel nog snel bij elkaar te brengen.