sarma

Η τελευταία παράσταση των «Χορευτών» με τίτλο «Snap Republic», δεν θα μπορούσε παρά να τραβήξει την προσοχή του κοινού: δεν είναι συχνό φαινόμενο η παρουσία στη σκηνή έξι χορευτών και περφόρμερς ανδρών και μόνο, επιπλέον γνωστών και πολύ καλών. Φαίνεται δε ότι αυτό από μόνο του αρκεί (ως attraction;) για να γεμίσει ένα θέατρο. Η έλλειψη ανδρών χορευτών αποτέλεσμα της νοοτροπίας που θέλει το χορό «γυναικεία ή γυναικωτή υπόθεση», έχει δημιουργήσει ήδη κάποιου είδους μυθολογία γύρω τους. Αποτέλεσμα, η αντιμετώπιση μερικές φορές των αποκλειστικά γυναικείων ομάδων όπως περίπου των θηλυκών νεογνών στην Ινδία: στο πυρ το εξώτερο. (Μερικές φορές μοιάζει να έχει σταματήσει αρκετές δεκαετίες πριν το «ρολόι» της κριτικής και της αισθητικής του κοινού σ’ αυτή τη χώρα.)

Εν πάση περιπτώσει όμως, ο Μιχάλης Ναλμπάντης, χορογράφος της ομάδας «Χορευτές», με το «Snap Republic» έκανε μια έξυπνη «εμπορική» κίνηση (δεν χρησιμοποιείται με οποιαδήποτε πρόθεση αξιολόγησης ο όρος), και ταυτόχρονα μια θαρραλέα προσπάθεια να απαλλαγεί από τη βαρετή ατμόσφαιρα/«θεματολογία» παλιότερων έργων του. Εξακολουθεί βεβαίως να παίρνει πολύ σοβαρά τις χορογραφίες του («a man with a mission»), αλλά αυτή τη φορά ήταν όλα πιο αυθόρμητα και «χαλαρά», πράγμα που δείχνει ότι το «Snap Republic» ήταν ένα μεταβατικό στάδιο στην πορεία του χορογράφου. Έξι άνδρες λοιπόν και ο χορογράφος σε «μικρό αλλά χαρακτηριστικό ρόλο», με μαύρο παλτό και βλοσυρό-ειρωνικό βλέμμα και παρουσία, να κοιτάζει τους χορευτές στην προσπάθειά τους αυτοπροσδιορισμού.

Μεταξύ πατρικής/γονεικής φιγούρας, προσωποποίησης κοινωνικών επιταγών αλλά και του «άρρενος» γενικότερα, έκανε σύντομες, σποραδικές εμφανίσεις στη σκηνή. Από τη γέννηση ως την ενηλικίωση, είδαμε όλες τις «τελετές» (rites of passage) που υποτίθεται ότι περνούν τα αγόρια. Πώς οριοθετούνται οι μεταξύ τους σχέσεις, ποιοί είναι οι ιδιόμορφοι «παρίες» της ανδρικής κοινότητας (π.χ. ομοφυλόφιλοι) και ποιοί εγείρουν συναισθήματα συμπάθειας και αλληλεγγύης (π.χ. junkies). Δυνατότερες σκηνές και αβίαστα ειλικρινείς, ήταν όσες ακριβώς παρουσίαζαν τον «διαφορετικό» και απέναντί του τις αντιδράσεις της ομάδας. Παρά τις επιμέρους δυνατές σκηνές όμως, όπως το ντουέτο του Έντυ Λάμε με τον Αλέξανδρο Κειβανάη, ή το σόλο του Ερμή Μαλκότση, η «Snap Republic» έμεινε στην εξιστόρηση εμπειριών της εφηβικής και μετεφηβικής ηλικίας, και μάλιστα «αγοριών» με αξιοπερίεργα μικρό εύρος προβληματισμού. Εκτός αν ο μονόλογος του ενός χορευτή με θέμα: «μου βίασαν την κοπέλλα και τώρα μου φαίνεται μια πόρνη, πράγμα που το έχει πιστέψει και η ίδια και έχει γίνει η ψυχή των parties για άνδρες», είναι κάτι παραπάνω από έναν ξεπερασμένο τρόπο σκέψης πάνω στο «καταπατημένο αντικείμενο».

Σοβαρό πρόβλημα της παράστασης ήταν το κείμενο, καθώς και η εκφορά του, όπως συμβαίνει σε έργα πολλών ακόμη ομάδων. Καυγάδες λοιπόν και «αντριλίκι» επί σκηνής, επειδή όμως τέλος καλό όλα καλά, πριν τη ρηχή αποδόμηση του τέλους, η ένταση βρήκε διέξοδο στο μόττο «πάλι φίλοι είμαστε γιατί είμαστε άντρες, κι ας ρίξουμε κι ένα κατούρημα στον τοίχο/βάθος της σκηνής να δέσει η αλληλεγγύη», πράξη της οποίας είδαμε μια σύντομη παντομίμα. Απορία: το 2003, το ανδρικό φύλο ακόμη έτσι αντιλαμβάνεται τον εαυτό του;