sarma

BRUSSEL -- Het Brusselse Kaaitheater heeft de lovenswaardige traditie om zijn voorstellingen te omkaderen met randactiviteiten, die het theaterwerk in een maatschappelijk en artistiek kader proberen te plaatsen. Het "Theaterschrift" en debatten zijn sporen van dat werk. Dit jaar probeert Marianne Van Kerkhoven, dramaturge van het eerste uur bij Kaaitheater, een nieuwe formule uit onder de titel "Landschappen".

Een citaat van Heisenberg in het programmaboekje van de eerste Landschappen, rond het thema van de dood, licht de opzet goed toe. Je kan een landschap leren kennen door een zeer nauwkeurige opmeting, met de meest geavanceerde toestellen, stelt Heisenberg. Maar je kan er ook kriskras door wandelen. Op de duur zal je het zo ook zeer nauwkeurig kennen, maar de aard van die kennis zal sterk verschillen van de wetenschappelijke, exacte opname.

Op een analoge manier probeert de reeks Landschappen van de dood niet het laatste woord te spreken over de dood, maar die te benaderen vanuit diverse invalshoeken. Het redactieteam voor deze reeks, Marianne Van Kerkhoven zelf, Paul Kuypers en Rudi Laermans, bracht sprekers bij elkaar en selecteerde teksten en filmfragmenten. Tussendoor las acteur Dirk Roothooft op de eerste avond bij voorbeeld voor uit werk van Duras en Beckett.

Je kreeg fragmenten te zien van Kurt Jooss' choreografie De groene tafel over de gruwelen van de oorlog, een fragment waarin de aan aids lijdende acteur Kurt Raab zijn behandelende arts imiteert, een stukje uit Greenaways Mort de la Seine en een film over Mexicaanse volksgebruiken. Jan Lauwers, regisseur bij de Needcompany vertelde een zeer persoonlijk verhaal over zijn omgang met de doodsgedachte, Josse De Pauw vertelde over de betekenis van de dood in Japan. De socioloog Jan C. Rupp had het over de bijzondere en voor ons aanvoelen wel zeer bizarre plaats die "anatomische theaters" innamen in het leven van de zeventiende eeuw. Geneesheer en psychiater Kees van Heeringen sprak over zijn ervaringen met aids-patienten en hun doodsverlangen.

Al die bijdragen vertelden op hun manier iets over de wijze waarop wij de dood denken of ervaren. Bij de samenstelling van het programma werd vermeden het onderwerp op een al te rauwe of directe manier aan te pakken. Eerder werd door de goed doordachte opeenvolging van fragmenten het effect bereikt dat alle sprekers, filmfragmenten en teksten elkaar leken te becommentariëren en aan te vullen.

Een vrij talrijk opgekomen publiek reageerde enthousiast op deze bijzondere wijze om een toch als "moeilijk" ervaren onderwerp ter sprake te brengen.

Op 11 en 12 april wordt een reeks "landschappen" georganizeerd rond het tema van de fiktie.