De hand van de meester
ANTWERPEN -- Het verhaal van Wim Vandekeybus' What the body does not remember en Les porteuses de mauvaises nouvelles is dat van een stormachtig en onverwacht sukses: twee Bessies (zowat de Oscars van de moderne dans) en de London Dance and Performance Award vielen de voorstellingen te beurt. Een wat gematigder onthaal in eigen land sloeg ondertussen ook om in een massale publieke bijval.
De voorstelling The weight of a hand die in deSingel werd opgevoerd, is een herwerking van de twee vorige voorstellingen. De muziek van Thierry De Mey en Peter Vermeersch is in deze voorstelling mee "geënsceneerd". Naast de twaalf dansers-akteurs zijn ook twaalf muzikanten, onder leiding van George-Elie Octors, in het scenebeeld aanwezig.
De aantrekkingskracht van deze voorstelling ligt zeker niet in de koreografische kwaliteit, en al helemaal niet in perfekte lichaamsbeheersing. Eerder het omgekeerde: er staan duidelijk geen echte professionals op scène. Al halen ze vaak halsbrekende stunts uit, dat gebeurt nooit met de bijna onwerkelijke vanzelfsprekendheid die je bij een Broadwaygezelschap kan aantreffen.
Vandekeybus zet dingen op scène die je daar normaliter niet verwacht, eerder in een circus of op straat bij spelende kinderen. De geur van zweet, inspanning en koncentratie is nagenoeg onversneden aanwezig. Beweging in zijn puurste vorm, betrapt voor er van stilering sprake is.
In de scenografie bewandelt Vandekeybus de omgekeerde weg: zeer geëlaboreerde koncepten worden door de aktie van hun gesofistikeerde aura ontdaan.
Aan beide zijden van de scène hangen bij aanvang bomen schuin aan haken; ze worden losgemaakt en slingeren heen en weer, tot ze in vertikale positie geblokkeerd worden. De vloer is bekleed met vierkante stukken spaanderplaat. Op een bepaald ogenblik worden die stukken opgebroken en opgestapeld. Op geen enkel moment worden in deze voorstelling "grenzen" verlegd, maar op een bijna achteloze manier syntetizeert Vandekeybus in deze voorstelling artistieke procédés en een soort vitaliteit, die "in de lucht hangt". Eén máár: het duurt, alle inventiviteit ten spijt, lang, te lang...
De voorstelling is in maart in de Hallen van Schaarbeek te zien.