sarma

ANTWERPEN -- Trisha Brown is te gast in deSingel, en dat is een gebeurtenis. Vanaf het begin van haar loopbaan als koreografe, nu zo'n 30 jaar geleden, was ze nauw verwant met de Amerikaanse avant-garde in beeldende kunst en muziek; toonaangevende kunstenaars als Rauschenberg en Judd ontwierpen scenografieën voor haar. Maar ook als koreografe heeft ze, net als Steve Paxton in navolging van leermeester Merce Cunningham, een diepgaande invloed gehad op de dans in de jaren '70 en '80.

In haar werk koncentreerde ze zich altijd op experimenten met de natuurlijke bewegingstaal van het lichaam, in al zijn mogelijke vormen, bevrijd van alle dogma's over wat, letterlijk en figuurlijk, kan en niet kan. Ondanks de ogenschijnlijke abstraktie van haar koreografie heeft die daardoor altijd, door die "natuurlijkheid", een gote emotionele en visuele rijkdom. In tegenstelling tot Paxton, die altijd alleen is blijven werken, evolueerde Brown gaandeweg naar grotere groepen professionele dansers. Het programma dat vrijdag en zaterdag in deSingel te zien is, bevat twee pareltjes uit haar oudere repertoire, Set and reset en Son of gone fishing en een recenter werk, Newark uit 1987. D

De titel van dat laatste stuk is tegelijk een woordspeling op New work en een verwijzing naar de plaats waar destijds hevige rellen uitbraken. Het tempo van dit stuk is traag, bijna nadrukkelijk soms. De bewegingen worden nagenoeg poses, tegen een achtergrond van felgekleurde doeken en bevreemdende, harde geluiden van Donald Judd.

Set and reset, met beelden van Rauschenberg en muziek van Laurie Anderson is totaal anders, snel, wervelend, bijna gewichtloos. Son of gone fishing, met scenografie van Donald Judd en muziek van Robert Ashley, heeft diezelfde wonderlijke sfeer waarin je ogen te kort komt om alles in je op te nemen.

De Trisha Brown Company, vanavond en morgenavond in deSingel in Antwerpen, Rode Zaal telkens om 20 u.