k’su’porta: de taal is kapot
Tussen metershoge, ademende luchtkussens dwalen eigenaardige figuren in afgebleekte supermanpakjes rond, ze verkennen traag en schuchter hun omgeving. Er ontvouwt zich een surrealistische wereld waarin elke logica zoek is, bevolkt door fabeldieren of vreemdsoortige cyborgs, misschien wel geplaagd door virussen, spyware en cookies. Langzaamaan geeft het drama van deze wezens zich prijs: de taal is kapot. Vera Mantero’s groepsvoorstelling was alvast even enigmatisch als haar grafische titel, maar ook doordrongen van een wonderlijke verbeelding, lichtheid, poëzie en muzikaliteit. Hoe zouden mens en wereld eruit zien indien we niet langer over taal beschikten? Rest ons dan een uitzichtloze postapocalyptische verbijstering? Of zouden we nieuwe vormen van communicatie ontwikkelen?