Meg Stuarts appetite: levende sculptuur
Beeldend kunstenares Ann Hamilton bedekte de dansvloer met een laag klei, die opdroogde, scheurde en verkruimelde, als een huid die de inscripties van Meg Stuarts choreografie registreerde. Terwijl een man werd bevrijd van het brood dat zijn hoofd omknelt, zwol een ander op door een gigantische sluier onder zijn kleren te stoppen. Afpellen, lekken, ruiven, absorberen, uitdijen, transformeren: het maakte van appetite een haptisch universum en een levende sculptuur waarin materialen, objecten, kostuums, muziek en dansers in elkaar overgingen. En ook het publiek werd uiteindelijk opgezogen door dit scenische lichaam: hardop voorgelezen namen van toeschouwers mengden zich met de soundtrack, projectielen doorboorden de vierde wand. Een stukje brooddeeg met een pluim erin pronkt nog steeds als een reliek op mijn schouw.